XX зууны эхээр Гималайн нуруунд Хари Чопкинс нэртэй нэгэн хүн амьдарч байжээ. Тэрээр чинээлэг судлаач ч биш, албан ёсны эрдэмтэн ч биш, Катмандугийн жижиг сургуулийн газарзүйн энгийн багш байсан юм. Гэвч Хари ном, газрын зурагнаас илүүтэйгээр нууцлаг цасан хүн ― Йетигийн тухай домогт илүү татагддаг байв.
Өндөр настай шерпүүд түүнд цагаан үстэй аварга биетнүүдийн тухай өгүүлдэг байсан бөгөөд тэд цасанд асар том мөр үлдээж, ариун оргилуудыг хамгаалж, заримдаа төөрсөн аялагчдад тусалдаг гэж ярьдаг байв. Хари эдгээр домгийг багаасаа сонсож өсөөд, нэг өдөр тэдэнд бүх амьдралаа зориулахаар шийджээ.
Олон жилийн турш тэр зөвхөн луужин, дуран, хүнд штативтай фотоаппаратаар зэвсэглэн ууланд экспедиц хийдэг байв. Тэр өндөр, өндөрт өгсөж, ул мөрийн эрэлд гардаг байлаа. Заримдаа тэрээр цасан дээр хоёр гарын алга багтахуйц том хөлийн мөр тааралддаг байв. Заримдаа тэр уулсын гүнээс зэврүүн аймшигтай орилох чимээ сонсож, дагжин чичирдэг байв.
1912 онд, Эверестийн мөсөн энгэр дээр, Хари амьдралынхаа дээд мөчтэй нүүр тулжээ. Үүр цайх үед тэр хажуугийн энгэр дээр аажим хөдөлж буй сүрлэг том биетний дүрс олж харжээ. Нягт цайвар үстэй аварга амьтан ар хоёр хөл дээрээ хүн шиг алхаж байв. Хүйтнээс дагжин чичирч, догдолсныхоо зэрэгцээ, Хари аппаратаа бэлдэж чадсан бөгөөд түүний зургийг авчээ.
Гэрэл зураг нь ширүүн, бүдэгхэн гарсан боловч өндөр, хүчирхэг биетний дүрс тод харагдаж байсан бөгөөд энэ нь хүн эсвэл мэдэгдэж буй өөр амьтан огтхон ч байж чадахааргүй байлаа.
⸻
Домог болсон Хари Чопкинс
Энэ үйл явдлын дараа Хари Чопкинс нутгийн домог болсон. Тэрээр Катмандуд зургаа үзүүлж, Энэтхэг, Европын сонинд нийтлэл бичдэг байв. Зарим нь шоолж, зарим нь эргэлзэж байсан ч Хари үргэлж хэлдэг байлаа:
“Би Йетитэй уулзсан. Тэр бол уулсын сахиус. Тэр надад өөрийг нь харахыг зөвшөөрсөнд би азтай.”
Хари 1940-өөд онд нас барсан ч түүний зургийг өнөөг хүртэл Катмандугийн архивт хадгалсаар байна. Зургийн ард Хари өөрийн гараар бичсэн үг үлдээжээ:
“Домогт үнэн эрэгчдэд ― заримдаа домог өөрөө чамайг эрдэг гэдгийг сана.”